همه ما می‌دانیم همان طور که روزی پا در این کره خاکی گذاشته‌ایم، روزی هم آن را ترک خواهیم کرد و باید روزی نوشتن وصیت نامه خود را انجام دهیم. اما واقعیتی که وجود دارد این است که همه ما مرگ را از خود بسیار دور می‌بینیم و مگر در مواردی مثل جنگ که احتمال کشته شدن بسیار بالاست، دست به تنظیم وصیت نامه نمی‌زنیم. از دید خداشناسان و مسلمانان جهان جایی برای گذر است و میان مرگ و زندگی هر فرد، فاصله چندانی نیست. با تکیه بر این باور انسان باید در تمامی مراحل زندگی خود به مرگ بیندیشد. مرگ را می‌توان شروعی دوباره در جهانی دیگر دانست که تمامی اعمال و افکار دنیا در زمان زندگی و حتی پس از آن در آن موثر خواهد بود.

وصیت نامه نویسی را میتوان یک فرهنگ دانست که از گذشته‌های دور وجود داشته است و نسل به نسل انتقال یافته است. شاید در نگاه اول نوشتن وصیت نامه کاری غم انگیز باشد، اما قطعا مزایای زیادی خواهد داشت. قطعا کسی که به فکر نوشتن وصیت نامه باشد، سعی می‌کند تا آثار و خاطرات بهتری از خود به جای بگذارد و به صورت مقطعی و کوتاه به این دنیا ننگرد. نگاهی عمیق و همه جانبه به عالم هستی داشته باشد  و آن را در تداومی بی‌انتها بداند که می‌تواند در آن نقشی هرچند کوچک اما موثر داشته باشد.